„Praca z domu była dla mnie jak życie w kalejdoskopie przez pierwsze 3 tygodnie. Dziś nie wyobrażam sobie, by znów codziennie jeździć do Firmy. Wszystko zmieniło się, gdy zadbałem o to, aby moje domowe miejsce pracy stało się dla mnie wygodne, ergonomiczne i pozwalało mi bez przeszkód wykonywać moje zadania.”

„Na początku myślałam, że to szybko minie. 2 tygodnie jakoś się przemęczę i wrócę do biura. Korzystałam z biurka mojego starszego syna, szóstoklasisty, pracowałam przy stole w salonie, czasem na kanapie kładąc komputer na kolanach. Wciąż gdzieś się przenosiłam ze wszystkimi papierami. Aby w trakcie połączenia na ZOOM nie było widać jak za mną walają się zabawki dzieci, mąż ustawił mi laptopa na desce do prasowania. Mam dość! Potrzebuję swojego miejsca do pracy w domu!”

„Praca w domu to dla mnie norma. Zawsze pracowałem z domu. W fotelu, na kanapie, czasem przy stole. Gdzie usiadłem, było dobrze. Do momentu, gdy musiałem tę przestrzeń dzielić z żoną i dwójką dzieci. Wcześniej ona była w pracy, a one w szkole i przedszkolu. Teraz gdy jesteśmy wszyscy na kupie, mimo 3 pokoi, mam poczucie, że nigdzie nie mogę zostać na stałe. Jak nie lekcje on-line, to posiłki albo zabawa. Żona też musi pracować zdalnie. Spać przez to wszystko nie mogę.”

„Lubię swoją pracę – zwłaszcza tę jej „ludzką część”. Spotkania, wyjazdy, konferencje. Gdy nagle mi tego zabrakło, nie mogłam się odnaleźć. Gdy jeszcze zamiast tego przyszło mi siedzieć przed monitorem po 10-12 godzin, to miałam totalnie dość – myślałam, że zwariuję. Teraz już wróciłam, przynajmniej w części, do swojego trybu pracy, ale firma wpadła na pomysł, byśmy jednak zostali w większości w home office. A ja myślałam, że już po wszystkim. Teraz muszę jakoś na stałe zaaranżować swoje miejsce pracy w domu.”

„Kumple mówią, że menedżerem się urodziłem. Fakt – od najmłodszych lat byłem liderem. Najpierw na podwórku, później w szkole i na wydziale, a teraz w pracy. Gdy w marcu okazało się, że zostajemy w domu, potraktowałem to jak kolejne wyzwanie. Jednak po niespełna dwóch miesiącach telekonferencji w warunkach domowych byłem już pewien, że tak zarządzać zespołem na dłuższą metę się nie da. Moi Ludzie wciąż się rozłączali, unikali włączania kamer, zaczęli w trakcie naszych spotkań wykonywać obowiązki domowe. Skonfrontowałem się z tym i usłyszałem listę wyzwań z jakimi się mierzą. W ich czołówce były kłopoty z brakiem odpowiedniego miejsca w domu, stres i przemęczenie oraz ogólne rozdrażnienie obecną sytuacją. Jedna osoba powiedziała nawet, że ma dość bo tylko siedzi przed ekranem, wciąż je i tyje.”